1908 Τόμος 01

Περιγραφή

ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟΙ έχουμε ένα χούι: είμαστε περήφανοι. Πολλοί προσπάθησαν να μας το ξεριζώσουν, αλλά μάταια. Είμαστε περήφανοι και θα παραμείνουμε, είτε η ομάδα κατακτά πρωταθλήματα είτε βρίσκεται σε δεινή κατάσταση. Το 1908, ο Γιώργος Καλαφάτης και οι συνοδοιπόροι του ορκίστηκαν «αιώνια πιστοί» στην «πράσινη» Ιδέα. Τον ίδιο όρκο δίνει σιωπηρά κάθε φίλαθλος από τη στιγμή που «βαφτίζεται» παναθηναϊκός.

Η κομικίστικη απεικόνιση της περηφάνιας μας έχει πλέον όνομα: 1908! Με σεβασμό στην ιστορία και μεγάλο μεράκι, παρουσιάζουμε το παρελθόν του Παναθηναϊκού σε ένα διμηνιαίο κόμικ, το σενάριο του οποίου στηρίζεται σε πραγματικά γεγονότα. Το 1908 απευθύνεται σε μικρούς και μεγάλους φιλάθλους που αγαπούν την «πράσινη» Ιδέα και, σε πείσμα των δύσκολων καιρών, εξακολουθούν να αισθάνονται υπερήφανοι για τον Όμιλο που υποστηρίζουν.

ΣΤΟΝ ΤΟΜΟ 01, ο αναγνώστης ταξιδεύει στην Αθήνα της Belle Èpoque. Σημαίνει «όμορφη εποχή» και έτσι χαρακτηρίστηκε η περίοδος μετά τον ελληνοτουρκικό πόλεμο του 1897 μέχρι και την έναρξη των Βαλκανικών Πολέμων. Ήταν μία εποχή ρομαντική, με το αίσθημα της αναγέννησης και της δημιουργίας να είναι διάχυτο σε όλα τα κοινωνικά στρώματα. Στην Αθήνα της Belle Èpoque γεννήθηκαν οι αδερφοί Γιώργος και Αλέξανδρος Καλαφάτης. Τότε γεννήθηκε και ο Παναθηναϊκός.

Ήταν πράγματι μία όμορφη εποχή για την πόλη. Ο κόσμος έβγαινε από το σπίτι του και αντίκριζε επιβλητικά μέγαρα και κτήρια με αρχιτεκτονική που παρέπεμπε σε μεγάλες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες· καταπράσινα πάρκα, όπου ανδρόγυνα έκαναν τον καθημερινό τους περίπατο· κάρα στολισμένα με λουλούδια. Οι άνδρες πάντοτε καλοντυμένοι, έπιναν τον καφέ τους σε γραφικά καφενεία κατά μήκος των κεντρικών ─χωμάτινων, φυσικά─ δρόμων. Σε κάθε στέκι βρισκόταν και από ένας ποιητής που απήγγελλε τα ποιήματά του. Οι γυναίκες, στολισμένες με φανταχτερά φορέματα, απολάμβαναν και αυτές την ομορφιά της πόλης και διεκδικούσαν, για πρώτη φορά, τα δικαιώματά τους. Το βράδυ, ο κόσμος επέστρεφε μαζικά στο σπίτι του και η Αθήνα φωτιζόταν από τις περίφημες «ρετσίνες». Ήταν οι δάδες της εποχής, που κρατούσαν οι περιπατητές, αφού ο ηλεκτροφωτισμός ακόμη βρισκόταν σε νηπιακό επίπεδο.