Το πτυελοδοχείο του Μπακούνιν το χυτό…

Περιγραφή

Αυτό που δεν ήταν γνωστό ακόμη, όταν οι Ταβιάνι έφτιαχναν τον μαρξιστικό τους “γάλο” ήταν ότι η “επιστημονική” βάση της θεωρίας τους που με τόση ευκολία απέρριψε την αγνότερη θυσία των πιο αποφασισμένων αγωνιστών θα διαλυόταν, αφού είχε παράξει μια σειρά από δικτατορίες που συνέθλιψαν το όραμα για ελευθερία, χωρίς να χύσει κανείς, από όσους τις έζησαν, ένα δάκρυ. […] Η σκυτάλη του παθιασμένου αγώνα δεν χαρίστηκε σε κανένα κόμμα σε καμιά δήθεν ανώτερη επιστημονικοφανή αυθεντία. Οι αγώνες συνεχίστηκαν από τους αγρότες στην Ανδαλουσία, από τους φοιτητές στο Παρίσι και τη Ρώμη, από τους εργάτες στο Τορίνο και συνεχίζονται σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του κόσμου, όπου οι άνθρωποι παλεύουν για έναν καλύτερο κόσμο χωρίς εκμετάλλευση και καταπίεση, χωρίς αφεντικά, παπά, και κομματικούς ηγέτες. Όπου σηκώνονται οι μαυροκόκκινες, συνεχίζει να ζει το ίδιο όραμα και αυτή είναι η μόνη διαχρονική στιγμή αυτής της ταινίας. Κι αυτή είναι η εκδίκηση του Τζιούλιο Μανιέρι.
Το Διεθνές Αντι-Αναρχικό Συνέδριο, το οποίο διεξήχθη στη Ρώμη το 1898 είναι ένα από εκείνα τα γεγονότα που έχουν περάσει στο χρονοντούλαπο της ιστορίας. Προφανώς μπερδεμένος από τη μυστικότητα που κάλυπτε τις συνεδρίες και τα τελικά αποτελέσματα του συνεδρίου της Ρώμης, ένας ιστορικός συμπέρανε ότι, αν και πολλές χώρες συμφώνησαν να το παρακολουθήσουν, στο τέλος το Συνέδριο δεν διεξήχθη ποτέ. […] Ωστόσο, μία προσεκτική ανάγνωση και εξέταση των πρακτικών του Συνεδρίου και άλλων αποδείξεων που σε προηγούμενο χρόνο είχαν παραμεληθεί, καταδεικνύει ότι η συνάντηση της Ρώμης ήταν κάτι πολύ παραπάνω από απλά μία άκαρπη εξάσκηση στη ρητορική.