Τα παιδιά είναι…;

Περιγραφή

Πώς “ακούγονται” και “γράφουν” στην ψυχή των παιδιών ορισμένες “φοβέρες” και “απειλές” από αγαπημένα πρόσωπα σε υποστηρικτικά περιβάλλοντα (οικογένεια, σχολείο, φιλίες); Σε εκείνα δηλαδή που πρέπει να καλύπτουν την ανάγκη τους για αποδοχή, ενθάρρυνση και αυτοπεποίθηση;

Mε ευρηματικότητα, χιούμορ και παιγνιώδη διάθεση (αντίβαρο στη σοβαρότητα του θέματος), ο Δημήτρης Γαλάνης δημιουργεί ένα βιβλιαράκι για κάποια λόγια που λέμε οι μεγάλοι στα παιδιά, χωρίς να τα εννοούμε αλλά και χωρίς να τα σκεφτόμαστε. “Λόγια”, όμως, “που φοβίζουν, τραυματίζουν, πληγώνουν, που φρενάρουν τις προσπάθειές τους, που κλέβουν τη σιγουριά που χρειάζονται”, σε μια ηλικία που είναι αποφασιστικής σημασίας για τη διαμόρφωση της προσωπικότητάς τους, τη συναισθηματική τους ασφάλεια και την αυτοεκτίμησή τους.

“Υπερβολές; Για κάποιους, ίσως. Για μένα, όχι”, υποστηρίζει ο συγγραφέας. “Γι αυτό μου γεννήθηκε η επιθυμία να μοιραστώ τις σκέψεις μου με άλλους γονείς κι όσους κι όσες είναι, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, δίπλα τους όταν μεγαλώνουν. Έτσι δημιουργήθηκε αυτό το βιβλιαράκι”.

Πρόκειται για ένα πρωτότυπο εικονοβιβλίο, όπου οι εικόνες δεν διακοσμούν απλώς αλλά συμβάλλουν στη δημιουργία του νοήματος σε συνέργεια με το κείμενο. Κάθε εικόνα οπτικοποιεί την απάντηση του παιδιού στη φοβέρα/απειλή που δέχεται, δημιουργώντας έναν αιφνιδιασμό που προκαλεί το (πικρό) γέλιο. “Απειλών” και “απειλούμενος” γίνονται ταυτόχρονα “πομπός” και “δέκτης” κι έτσι αναπτύσσεται ένας σουρεαλιστικός και αφυπνιστικός διάλογος που επιτρέπει διάφορα επίπεδα ανάγνωσης. Εικαστικά αφαιρετικό και με ελάχιστο και απλό λόγο που υπογραμμίζει εύστοχα το μήνυμα, δημιουργεί μια οπτική γλώσσα οικεία στο παιδί που μπορεί να το βοηθήσει να επικοινωνήσει και να εκφραστεί ελεύθερα.

Το βιβλίο είναι δι-ηλικιακό. Απευθύνεται τόσο στους ανηλίκους όσο και στους ενηλίκους αναγνώστες γιατί μιλά την ίδια στιγμή και στους δύο, αν και απευθύνεται κυρίως στους πρώτους. Κάθε αναγνώστης/αναγνώστρια θα το αποκωδικοποιήσει με διαφορετικό τρόπο, ανάλογα με την ηλικία του/της, τις εμπειρίες του/της, την ψυχοσύνθεσή του/της, τη συναισθηματική του/της ωριμότητα αλλά και το αν λέει ή δέχεται τη φοβέρα/απειλή.

Και επειδή οι “φοβέρες” και οι “απειλές” (με ή χωρίς εισαγωγικά) αποτελούν ουσιαστικά χειριστική συμπεριφορά και άσκηση ψυχολογικής πίεσης, το βιβλίο αφορά και κάθε είδους συναισθηματικές σχέσεις, σε όλες τις ηλικίες και όλους τους συνδυασμούς. Για το λόγο αυτό, μπορούν να το διαβάσουν μαζί και να το συζητήσουν γονείς και παιδιά, αδέλφια, συμμαθητές και συμμαθήτριες, εκπαιδευτικοί και μαθητές/μαθήτριες, φίλοι και φίλες, άντρες και γυναίκες, μεγάλοι και μικροί.

Τι λέμε πίσω από τις λέξεις όταν “φοβερίζουμε” και “απειλούμε” τους ανθρώπους που αγαπάμε ή συναναστρεφόμαστε καθημερινά; Το βιβλιαράκι αυτό δεν δίνει απαντήσεις στο ερώτημα που θέτει. Δίνει μόνο ερεθίσματα, αφήνοντας τους αναγνώστες και τις αναγνώστριες όλων των ηλικιών να οδηγηθούν στη δική τους ερμηνεία και στα δικά τους συμπεράσματα για τις σχέσεις τους με τα αγαπημένα τους πρόσωπα αλλά και με τον εαυτό τους.