Τα Διηγήματα

Βιογραφικό συγγραφέα

Η Έλλη Αλεξίου γεννήθηκε στις 22 Μαΐου 1894 στο Ηράκλειο Κρήτης, κάτω από τουρκική σκλαβιά. Ήταν το μικρότερο παιδί της οικογένειας του Στυλιανού Αλεξίου και της  Ειρήνης Ζαχαριάδη. Είχαν προηγηθεί τ’ αδέρφια της Γαλάτεια (1881), Ραδάμανθυς (1883) και Λευτέρης (1890). 

Ο πατέρας της ήταν ιδιοκτήτης και διευθυντής εκδοτικών οίκων (με τυπογραφείο, βιβλιοδετείο, βιβλιοπωλείο, χαρτικά, κ.λπ.). Εξέδιδε επίσης τις εφημερίδες Ηράκλειο (1894), Αλήθεια, Ελευθερία (με τον Ιωάννη Βογιατζάκη, αργότερα δήμαρχο Ηρακλείου) και την Εθνική Άμυνα (1917, με τον Ιωάννη Κοκκινάκη).

Το 1900 εγγράφεται και φοιτά στο Δημοτικό Σχολείο, το 1908 παίρνει μαθήματα ζωγραφικής από τον καθηγητή Γιώργο Ξυλούρη. 

To 1910 αποφοιτά από το Ανώτερο Παρθεναγωγείο της γενέτειράς της (Ηράκλειο 26 Ιουνίου) και το 1914 διορίζεται για πρώτη φορά δασκάλα στο «Γ΄ Χριστιανικόν Παρθεναγωγείον» στο Ηράκλειο.

Το 1919  γνωρίζεται στην Αθήνα με τον Βάσο Δασκαλάκη, ενώ το ίδιο έτος παίρνει δίπλωμα από το Institut Superieur d’Études Francaises της Αθήνας. Το 1920 παίρνει μαθήματα πιάνου από τον Κώστα Σφακιανάκη και το ίδιο έτος παντρεύεται τον Βάσο Δασκαλάκη.

Το 1934 γίνεται ιδρυτικό μέλος της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών. 

Το 1936 το καθεστώς της δικτατορίας του Ι. Μεταξά τη συλλαμβάνει και ανακρίνεται από την Ειδική Ασφάλεια, γιατί είχε βρεθεί ευχαριστήρια επιστολή της προς τον Π. Κονίδη για την κριτική του στο έργο της Γ΄ Χριστιανικόν Παρθεναγωγείον. 

Το 1937 χωρίζει με τον Βάσο Δασκαλάκη. 

Το 1942-43, κατά τη χιτλερική κατοχή, υπήρξε δραστήριο μέλος του ΕΑΜ. 

Το 1945 υπηρετεί στο Γυμνάσιο θηλέων Καλλιθέας. Με υποτροφία της Γαλλικής Κυβέρνησης φεύγει για το Παρίσι, όπου παραμένει μέχρι τις 14 Μαΐου 1949, απόφοιτη πια της Σορβόννης.

Από το 1949 ως το 1962 υπηρετεί ως εκπαιδευτικός σύμβουλος των ελληνικών σχολείων στις σοσιαλιστικές χώρες. Μετά από αναγκαστική προσφυγιά, λόγω των επανειλημμένων διώξεων που υπέστη εξαιτίας της ανάμιξής της σε προοδευτικά κινήματα, επέστρεψε στην Ελλάδα το 1962. Αργότερα συνελήφθη και το 1965 βρίσκεται στις φυλακές Αβέρωφ, κατηγορούμενη με βάση το νόμο 509. Δικάζεται και απαλλάσσεται. Έκτοτε και μέχρι το θάνατό της (28 Σεπτεμβρίου 1988) αφιερώθηκε στη λογοτεχνία. Τα έργα της διακρίνονται για τον ποιητικό ρεαλισμό του ύφους, καθώς και για τον κοινωνικοπολιτικό προβληματισμό τους.

Ήταν αδελφή της Γαλάτειας Καζαντζάκη (Γαλάτεια Αλεξίου) και μετά το θάνατό της (1962) συζούσε για πολλά χρόνια με τον ποιητή Μάρκο Αυγέρη, που ήταν ο δεύτερος άντρας της Γαλάτειας.

Η Έλλη Αλεξίου είχε λάβει μέρος στο Α΄ και Β΄ Συνέδριο της Ειρήνης, στο Παρίσι (1947) και τη Βαρσοβία (1950) αντίστοιχα, καθώς και στα Συνέδρια: των Διανοουμένων, στο Βρότσλαβ της Πολωνίας (1948), για το Παιδί στη Βιέννη (1952), για τη Γυναίκα στην Κοπεγχάγη (1953) κ.ά. όπως και στο συνέδριο για τη Νεοελληνική Λογοτεχνία (Βερολίνο 1957). Υπήρξε μέλος του Συλλόγου Γυναικών Επιστημόνων, της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών, της Πανελλήνιας Κίνησης για την Ύφεση και την Ειρήνη κ.ά. Μιλούσε επίσης γαλλικά, γερμανικά και ρωσικά. Ήταν μόνιμος κάτοικος Αθηνών (Λ. Αλεξάνδρας).