Ο Τσε από τον Γκεβάρα

Έγραψαν

Η αποκάλυψη, όμως, είναι οι φωτογραφίες. Πέρα από τις πολλές γνωστές φωτογραφίες που τράβηξαν μεγάλοι καλλιτέχνες και οι οποίες κυκλοφόρησαν και κυκλοφορούν σε νεανικές αφίσες ή εξώφυλλα περιοδικών, περισσότερο ενδιαφέρον έχουν αυτές που τραβήχτηκαν σε ανύποπτο χρόνο. Ο Φιντέλ και ο Τσε να ντύνονται όπως όπως, μέσα στο θάλαμο των φυλακών, προκειμένου να προλάβουν το αποφυλακιστήριο. Ο Φιντέλ, με ένα πονηρό γελάκι, να περιεργάζεται το πλαστό διαβατήριο του Τσε, με το οποίο θα περνούσε στη Βολιβία, και δίπλα του ένας άγνωστος καραφλός διοπτροφόρος κύριος, ο ίδιος ο Τσε, μεταμφιεσμένος. Φωτογραφίες από τις ώρες της σχόλης, τις ώρες της δουλειάς, τις ώρες του πολέμου. Και μέσα σ’ όλες, ακόμα και σ’ εκείνες που απεικονίζουν ένα παιδάκι τριών χρόνων, ξεχωρίζει το έντονο συνοφρυωμένο βλέμμα και η διαπεραστική ματιά του ανθρώπου που έμελλε να μείνει για πάντα νέος.

Τον ξέρουμε τον Τσε: η αύρα του τον έχει μετατρέψει σε εικόνα-σύμβολο τυπωμένη για πάντα στην καρδιά μας, ωστόσο τον αγνοούμε κιόλας. Στις σελίδες λοιπόν αυτού του μοναδικού βιβλίου, Ο Τσε από τον Γκεβάρα, αποκαλύπτεται μπροστά μας ακριβώς ο άγνωστος εαυτός του. Ο ιππότης της ασφάλτου που, καβάλα στην «Ποδερόσα» του, τριγύρισε ως περιπλανώμενος αριστοκράτης, διψώντας να γνωρίσει τη Νότια Αμερική και κατέγραψε την «…ανεπαίσθητη σκόνη άλλων εποχών…» στα «Ημερολόγια Μοτοσικλέτας». Ο λογοτέχνης, ο ποιητής, ο καλλιτέχνης φωτογράφος, ο μανιώδης βιβλιοφάγος που δεν σταματούσε να διαβάζει ακόμα κι όταν ήταν σκαρφαλωμένος πάνω στα δέντρα, ακόμη κι όταν περπατούσε στο δρόμο μαζί με τους συντρόφους του με το ντουφέκι περασμένο στον ώμο και το αιώνιο πούρο στο στόμα. Αυτό το –πάντοτε μεγάλο– πούρο που δάγκωνε με τόση άνεση –μια doble corona απ’ ό,τι φαίνεται.