Ονειροπόληση πάνω στα τείχη της Αμμοχώστου

Περιγραφή

Το βιβλίο “Ονειροπόληση πάνω στα τείχη της Αμμοχώστου” αποτελεί πιστή επανέκδοση της ομότιτλης ποιητικής συλλογής του Θοδόση Πιερίδη, η οποία εκδόθηκε για πρώτη φορά το 1965 από τον εκδοτικό οίκο “Πολιτιστικές και Λογοτεχνικές Εκδόσεις” και για δεύτερη φορά το 1966 από τον εκδοτικό οίκο Εκδόσεις “Θεμέλιο”.
Τα κείμενα έχουν διατηρηθεί στην αρχική τους μορφή, με εξαίρεση τη μετατροπή των κειμένων σε μονοτονικό σύστημα και μικρές αλλαγές στην ορθογραφία.

Η έκδοση αυτή εντάσσεται στο πλαίσιο των δράσεων για τα 50 χρόνια από τον θάνατο του Θοδόση Πιερίδη (23/01/1968) και με αφορμή τη διοργάνωση της ποιητικής βραδιάς που φέρει τον τίτλο “Ονειροπόληση πάνω στα τείχη της Αμμοχώστου”. Η εκδήλωση πραγματοποιήθηκε τον Σεπτέμβριο του 2018 στην εντός των τοιχών περιοχή της κατεχόμενης Αμμοχώστου.

Η ποιητική συλλογή “Ονειροπόληση πάνω στα τείχη της Αμμοχώστου” συμπυκνώνει όλη την προηγούμενη εργασία του ποιητή και την τοποθετεί σε ένα αισθητικά ψηλότερο επίπεδο. Πραγματοποιώντας μια ρομαντική περιδιάβαση πάνω στα τείχη της Αμμοχώστου, ο Θοδόσης Πιερίδης συνδέει με ρομαντισμό και λυρισμό την ιστορία της αγαπημένης του οικογένειας, με την ιστορία της Αμμοχώστου, της Κύπρου αλλά και ολόκληρου του κόσμου. Ο ποιητής κάνει τον απολογισμό της ζωής του και μεταφέρει τις εμπειρίες που απεκόμισε από το δύσκολο ταξίδι του στις γειτονιές του κόσμου. Αναφέρεται στον τρόπο που αντιλαμβάνεται την ποίηση και την αποστολή της, λέγοντας πως “εγώ δεν ήρθα στη γη για να δικάζω, αλλά να παντρεύω το χρέος με την ποίηση”. Ονομάζει τον εαυτό του “πεζοπόρο του τραγουδιού”. Μιλώντας για τα παιδικά του χρόνια αναφέρει πως από τότε είχε ανακαλύψει “πως μέσα στους δρόμους ζούνε τα αδέρφια του, οι άνθρωποι. Πως μέσα στους δρόμους μέλλει να ζήσει και το τραγούδι του…”

Ο Θοδόσης Πιερίδης δεν είναι ο ποιητής της χάρτινης αισιοδοξίας. Είναι ο ποιητής της υγιούς αισοδοξίας, του αγώνα και της προσήλωσης σε αρχές και αξίες. Ο ποιητής παίρνει θέση στα γεγονότα. Πορεύεται με τους ταπεινούς και απλούς ανθρώπους, “τους δικούς μας Χριστούς και Αγίους” όπως αναφέρει κι ο Γιάννης Ρίτσος. Τους “πληβείους”, που παρόλες τις δυσκολίες και τα “ορμητικά κύματα” θα παραμείνουν “οι αφέντες αυτού του τόπου”.