Με αναστεναγμό

Έγραψαν

Οι δύο δημιουργοί σημειώνουν στο ένθετο το του δίσκου:
«Είμαστε πρόσφυγες, ακούω να λέει η Μαρία και
σκέφτομαι τι σκληρό συναίσθημα να αισθάνεσαι πρόσφυγας
στην ίδια σου τη χώρα. Το 1974 είναι πολύ κοντά και τα
σημάδια είναι ακόμα νωπά.
Οι βιωματικοί στίχοι της Μαρίας Χατζηαυξέντη, αυτά τα
σημάδια περιγράφουν. Μιλούν για τον ξεριζωμό μιας
οικογένειας που το 1922, από το λιμάνι της Σμύρνης βρέθηκαν
στην Κερύνεια της Κύπρου, που έγινε η νέα τους πατρίδα.
Μα ούτε εκεί ήταν γραφτό να ριζώσουν. Το 1974 και πάλι
διωγμός, από τον ίδιο λαό!

Έχουν περάσει 100 χρόνια και οι στιγμές έχουν βαριά
σκιά. Στην ελπίδα ελπίζω και στη ζωή πιστεύω, μου είπε
κάποτε μια γιαγιά προσφυγοπούλα από τη Μικρά Ασία.
«Αν πεθάνει η στιγμή, μένει μόνο η ζωή», γράφει η Μαρία
Χατζηαυξέντη.
Το έργο αυτό είναι αφιερωμένο, στη μνήμη αυτών που
χάθηκαν άδικα, για την πανανθρώπινη ανάγκη να
υπερασπιστούν την πατρίδα τους.
Ευχαριστώ τη Γλυκερία, που με τη μοναδική της
ερμηνεία, ανέδειξε με το λόγο και τη μουσική, όλα αυτά τα
ακριβά συναισθήματα.
Ο Γιάννης Κότσιρας, ο ξεχωριστός ερμηνευτής μιας γενιάς
του τραγουδιού που συνδέει το χθες με το σήμερα, είναι
πάντα δίπλα μου. Γιάννη μου σε ευχαριστώ, από καρδιάς, για
τα δώρα σου…»
Ανδρέας Κατσιγιάννης

«Με αναστεναγμό ψυχής, ξεκίνησα να γράφω όλα αυτά
που πλημμύριζαν τα ενδόμυχα μου. Θυμάμαι, αντίκρυσα
μια ασπρόμαυρη φωτογραφία του ’22 στον τοίχο της
γιαγιάς Κατίνας, …μια ιστορία καμουφλαρισμένη σε μια
ξύλινη κορνίζα. Η άλλη μέρα δεν τελειώνει ποτέ, μου είπε
με ένα βαθύ αναστεναγμό.
Οι δεύτερες σκέψεις, είναι το σαράκι της ψυχής. Είναι οι
μνήμες που εγκλωβίζονται μέσα μας, που αιωρούνται στο
χρόνο, που ενσαρκώνονται σε μαρτυρίες ανθρώπων και
τέλος μετουσιώνονται σε λέξεις. Αυτές οι σκέψεις, έγιναν
στίχος, σε μία στιγμή πόνου, σε μία στιγμή όπου ο καφές
που συνηθίζω να πίνω, έγινε γλυκάλμυρος. Ο πόνος του

ξεριζωμού, ο ανθρώπινος πόνος, γίνεται γινάτι για τη ζωή
κι η ανθρωπιά έρχεται να μπολιάσει τις ψυχές μας.
Άγνωστα πρόσωπα, γίνονται γνώριμα, μόλις αγγίξουν την
καρδιά μας, άγνωστοι δρόμοι, γίνονται γνώριμοι μόλις
δεχθούν τ’ αχνάρια μας, άγνωστες ιστορίες γίνονται
γνώριμες, μόλις τα δάκρυα βιώσουν τη φυγή τους. Το χθες
μαγεύει το σήμερα και ζωντανεύει το αύριο.
Στη ζωή μου κυριαρχεί η αλχημεία της μοίρας γι’ αυτό και η
συνάντηση με τον καταξιωμένο και αγαπημένο συνθέτη,
Ανδρέα Κατσιγιάννη άναψε τη σπίθα της δημιουργίας,
ένωσε τις ψυχές μας, μέσα από τον στίχο και τη μουσική.
Ο Ανδρέας, είναι ο άνθρωπος που έσπειρε την ιδέα και
όλο το έργο «γεννήθηκε» μέσα από τις μοναδικές φωνές
της Γλυκερίας και του Γιάννη Κότσιρα…»
Μαρία Χατζηαυξέντη