Κόσμε που να σε γυρίσω

Ο Γιώργος Μεράντζας επανέρχεται με την κυκλοφορία του νέου του δίσκου που έχει τίτλο «Κόσμε που να σε γυρίσω…».

Ο δίσκος κυκλοφορεί από το Ogdoo Music Group.

Ο καταξιωμένος ερμηνευτής συνεχίζει την ευδόκιμη και ασυμβίβαστη καλλιτεχνική του πορεία, καταθέτοντας μια νέα σημαντική δισκογραφική εργασία για την οποία ο μόνος κατάλληλος να μιλήσει είναι φυσικά ο ίδιος:

«Και έτσι έφτασα ως εδώ. Μια πορεία μοναχική και κοινωνική ταυτόχρονα, συνήθως κόντρα στο ρεύμα αλλά γεμάτη εμπειρία, ωραία συναισθήματα, συγκινήσεις πολλές φορές απίστευτες, όνειρα που καρποφόρησαν κι άλλα που τα κουβαλάω στο δισάκι μου γιατί ξέρεις πως κάποια στιγμή θ’ αναστηθούν.

Αν με ρωτήσετε ποιο είναι το πιο σημαντικό και το πιο δύσκολο πράγμα που έμαθα στη ζωή μου θα σας πω με απόλυτη ειλικρίνεια (συγχωρήστε μου τη φράση), ότι έμαθα να αγαπάω.

Έμαθα να αγαπάω τους ανθρώπους, τα λάθη τους, τις αμφισβητήσεις τους, όχι όμως την σιγουριά και την βεβαιότητα που δεν οδηγούν πουθενά. Κι έτσι αγάπησα τον εαυτό μου. Είμαι πολύ χαρούμενος και συγκινημένος γι’ αυτό που μου συμβαίνει σήμερα, γι’ αυτή τη δουλειά που κρατάτε στα χέρια σας.

Ζούμε βάρβαρες και απάνθρωπες μέρες στη χώρα μας και σε όλο τον πλανήτη. Οι κοινωνικές κατακτήσεις πέφτουν σαν ντόμινο. Από τη συντριπτική πλειοψηφία των μέσων «ενημέρωσης» δεν περνάει τίποτα αν ενοχλεί τους χρηματοδότες τους, καμιά αλήθεια, μόνο κατασκευασμένες ψεύτικες ειδήσεις, κι έτσι πάνω από δέκα χρόνια τώρα οι φασίστες κυκλοφορούνε στο δρόμο ανενόχλητοι, σκορπίζοντας τον τρόμο.

Η εμπροσθοφυλακή των νεοναζί πήρε το δρόμο για τα κελιά.

Όμως εκείνοι που χρηματοδότησαν, προώθησαν, κάλυψαν με πολλούς τρόπους την εγκληματική οργάνωση, μαζί με τους ένστολους που έκαναν κοινές επιδρομές σε διαδηλωτές και μετανάστες παραμένουν στη θέση τους.

Και όλα αυτά, όταν οι περισσότεροι από εμάς παρατηρούμε το φαινόμενο, χωρίς να αναγνωρίζουμε τη δική μας ευθύνη.

Αν ήμουν ζωγράφος θα έκανα ένα πίνακα.

Ο δικός μου ήχος είναι η συμμετοχή μου ενάντια σ’ αυτή τη βαρβαρότητα.

Τι ωραία εικόνα, να γεμίζει η Αλεξάνδρας με δεκάδες χιλιάδες, κυρίως νέους ανθρώπους με καθαρά πρόσωπα και αστραφτερά μάτια. Είναι η μεγαλύτερη παρακαταθήκη για τις μεγάλες φωτιές του μέλλοντος που θα έρθουν. Θέλω να αφιερώσω τα τραγούδια αυτού του δίσκου στο πιο συγκλονιστικό πρόσωπο της εποχής μας. Στην γυναίκα σύμβολο αγάπης, πίστης και αντοχής. Στην Μάγδα Φύσσα, τη μάνα όλων των παιδιών, που αν και μικρότερή μου είναι και δικιά μου μάνα.

Υ.Γ. Ίσως να μην ξαναγύριζα ποτέ στο επάγγελμα και στην δισκογραφία αν δεν είχα γνωρίσει αυτά τα υπέροχα πλάσματα τους αγαπημένους μου φίλους που μαζί τους δεν κάνω επάγγελμα αλλά ψυχοθεραπεία. Σας ευχαριστώ θερμά Μανώλη, Δημήτρη, Ντάσο, Βασίλη, Δέσποινα.»