Η κρίση χρέους στην Ελλάδα συμπίπτει με τη διεθνή τάση για επενδύσεις σε περιουσιακά στοιχεία. Η επιδίωξη κερδών έχει μεταστραφεί στον καπιταλισμό του 21ου αιώνα από την παραγωγή στην αναζήτηση μονοπωλιακών προσόδων. Η γη αποκτά ξανά δεσπόζουσα θέση στις διαδικασίες συσσώρευσης και κάθε είδους επενδυτές σπεύδουν σε όλο τον κόσμο να υφαρπάξουν τεράστιες εκτάσεις.

Στην Ελλάδα οι μνημονιακές κυβερνήσεις και η τρόικα έχουν επιβάλει θεσμικές εκτροπές που οδηγούν σε ξεπούλημα της δημόσιας γης. Πρόκειται για πρωτοφανή υφαρπαγή του δημόσιου πλούτου μέσω του ΤΑΙΠΕΔ, των ιδιωτικοποιήσεων δημόσιων επιχειρήσεων και υποδομών, των εξορύξεων, της επέλασης στις ακτές και τα δάση, των εγκαταστάσεων ανανεώσιμων πηγών ενέργειας και του real estate. Αν σε αυτά προσθέσουμε την επίθεση μέσω φορολογίας στην ιδιωτική γη και τους πλειστηριασμούς κατοικιών, τότε γίνεται επιτακτική η ανάγκη για επανεκτίμηση της πολιτικής σημασίας της γαιοπροσόδου. Το βιβλίο αναλύει και τεκμηριώνει τα παραπάνω, περιγράφει τις αντιστάσεις των πολιτών και αναζητά απαντήσεις στο ερώτημα «τι κάνουμε με τη γη».

Η 2η έκδοση (Δεκέμβρης 2017) περιλαμβάνει νέο πρόλογο και επίλογο, στον οποίο περιγράφονται οι υφαρπαγές γης μετά τον Ιανουάριο 2015 κατά τη διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Ασκείται κριτική στις ιδιωτικοποιήσεις, στις άδειες για μεγάλα, σύνθετα τουριστικά συγκροτήματα, στο λεγόμενο υπερ-ταμείο και στους επικείμενους ηλεκτρονικούς πλειστηριασμούς.