Η κρίση των δικτατοριών

Περιγραφή

Η στρατιωτική δικτατορία των συνταγματαρχών 1967-1974 ως ειδική μορφή Κράτους Εκτάκτου Ανάγκης, κατά τον Πουλαντζά, δεν ήταν φασισμός. Η Χούντα δεν ήταν κόμμα φασιστικό, όπως στη Γερμανία και την Ιταλία. Δεν είχε οργανώσει μάζες σε προσίδιους, φασιστικού τύπου, μηχανισμούς, δεν είχε δράσει ιδεολογικά και πολιτικά πριν αλλά ούτε και κατά τη διάρκεια της επταετίας. Έτσι δεν είχε πετύχει τον εκφασισμό των κρατικών μηχανισμών, των συνδικάτων, των αντιπροσωπευτικών σωμάτων, μηδέ της αστικής μονοπωλιακής τάξης εξαιρουμένης. Οι πολιτικές συνέπειες της θέσης αυτής ήταν σημαντικές, αν και τα κόμματα της Αριστεράς δεν είχαν υιοθετήσει τις απόψεις του.
Ο Πουλαντζάς εστιάζει την προσοχή του όχι μόνο στην περίπτωση της Ελλάδας, αλλά ξανοίγεται στον ευρωπαϊκό χώρο περιλαμβάνοντας στην ίδια τυπολογία της στρατιωτικής δικτατορίας την περίπτωση της Πορτογαλίας και της Ισπανίας. Οι διαφορές ανάμεσα στις τρεις στρατιωτικές δικτατορίες ορατές αλλά και οι ομοιότητες διδακτικές.