Επαναστατικά και απελευθερωτικά κινήματα

Περιγραφή

Από το θάνατο του Στάλιν και την άνοδο του Χρουστσιώφ στην εξουσία το 1953 μέχρι την παραίτηση του Χρουστσιωφ το 1964 και λίγο μετά, ο κόσμος συνταράσσεται από μία αλυσίδα επαναστατικών και απελευθερωτικών κινημάτων, που θα ήταν δύσκολο να εμφανιστούν κατά την σταλινική περίοδο. Όχι γιατί δεν υπήρχαν και τότε επαναστάτες και καταπιεσμένοι, αλλά διότι ο σταλινισμός ποτέ δεν ευνόησε τις αριστερού χαρακτήρα τοπικές συγκρούσεις και τα αυθόρμητα επαναστατικά κινήματα, ίσως απ’ το φόβο πως δεν θα ήταν υπό, ή θα ξέφευγαν από τον έλεγχο του. Κυρίως μετά τη στρατιωτική επέμβαση των Αμερικανών στο Βιετνάμ το 1960 και μέχρι την οριστική ρήξη του Καντάφι με τη Δύση το 1981, ο “καπιταλισμός της περιφέρειας” δέχεται αλλεπάλληλα πλήγματα και η θεωρία του Τρόσκι για τη “διαρκή επανάσταση” φαίνεται να επαληθεύεται παραλαγμένη. Τελικά δεν θα επαληθευτεί ούτε αυτή. Η νεοαποικιοκρατία θα αποδεχτεί πολύ πιο αποτελεσματική από την αποιοκρατία.