Ένα πεντιγκρί

Περιγραφή

Ο συγγραφέας της απουσίας υπογράφει ίσως, με το Ένα πεντιγκρί, το καλύτερο βιβλίο του: την αφήγηση των πρώτων είκοσι χρόνων της ζωής του στο μεταπολεμικό Παρίσι· ένα ταξίδι στη νεανική του ηλικία, κλειδί για το σύνολο του έργου του.
Les Inrockuptibles

Αυτή η άρνηση της ενδοσκόπησης, του πάθους, του υπερχειλίζοντος συναισθηματισμού, καθιστά το βιβλίο παράδοξο και δυνατό. Είναι βέβαια γραμμένο με
συγκίνηση, και η αίσθηση του τραγικού δεν είναι ποτέ απούσα στην αποστασιοποιημένη γραφή του Μοντιανό. Ωστόσο, με αμείλικτο τρόπο, ο συγγραφέας επισημαίνει, σε όσους νομίζουν ότι η λογοτεχνία συνίσταται στην αναπαραγωγή της θλίψης για τη χαμένη ζωή τους, ότι, έτσι, αναμασούν απλώς τις θρηνωδίες και τις κοινοτοπίες τους.
Για τον Μοντιανό, η λογοτεχνία είναι ο πιο ριζοσπαστικός τρόπος για να αντισταθεί κανείς στην κοινωνική καταστροφή.
Le Monde

Αναμφισβήτητα, από τις πρώτες κιόλας σελίδες αυτής της θαυμαστής αφήγησης, διαπιστώνουμε πόσο η παιδική ηλικία του Μοντιανό έχει ομοιότητες με τα μυθιστορήματά του: ίδια αίσθηση του ελλειπτικού χρόνου, ίδια αβεβαιότητα των καταστάσεων, ίδια αινιγματικά πρόσωπα. Ο Μοντιανό κατόρθωσε, με αφετηρία τα παιδικά και εφηβικά του χρόνια, να δημιουργήσει ένα σημαντικό έργο γενικότερα και, με το Ένα πεντιγκρί, ένα υπέροχο, συγκλονιστικό και εμβληματικό βιβλίο ειδικότερα.
La Quinzaine Littéraire

Τα μυθιστορήματα δεν δίνουν απαντήσεις, θέτουν ερωτήματα, φωτίζουν κάπως σκοτεινές πτυχές που, όμως, παραμένουν στη σκιά. Το να αναπαραστήσεις μια δυστυχισμένη παιδική ηλικία, μια ξεχασμένη εφηβεία, μια ανύπαρκτη σχέση με τους γονείς σου, δεν διασαφηνίζει τίποτα, μας λέει ο Μοντιανό. Η ουσία βρίσκεται στο μετά, όταν αρχίζει η πραγματική ζωή, που δεν είναι άλλη από τον κόσμο των βιβλίων.
Télérama

Εσείς, που έχετε διαβάσει όλα του τα βιβλία, και εμείς οι υπόλοιποι, που δεν τα διαβάσαμε όλα και –ίσως, αδίκως– δεν τα αγαπήσαμε όλα, θα συγκλονιστούμε με το Ένα πεντιγκρί.
Libération

Κείμενο εκπληκτικό, που πολλές φορές –πώς να το πούμε χωρίς να τρεμουλιάσει η φωνή μας;– μας κάνει να θέλουμε να κλάψουμε.
Marianne

Το Ένα πεντιγκρί δεν είναι μαρτυρία, αλλά λογοτεχνικό έργο. Ο συγγραφέας γράφει με ύφος ψυχρό, αποστασιοποιημένο, αν και η οδύνη είναι πάντοτε παρούσα. «Δεν είμαι πλασμένος για να γράφω με μεταφορές», λέει ο συγγραφέας. Μας θυμίζει τον Σταντάλ και την αγάπη του για το ξηρό ύφος του Αστικού Κώδικα. Ο Μοντιανό αντιμετωπίζει τον εαυτό του σαν παρατημένο σκύλο που αναζητά ένα πεντιγκρί· και η μόνη του οικογένεια είναι εκείνη των λέξεων. Η ύπαρξη του Μοντιανό ταυτίζεται με τη συγγραφική του ταυτότητα.
L’Humanité