Με κλειστά μάτια

Έγραψαν

«Μα τι συμβαίνει; Τα λόγια βγήκαν τρέμοντας από το στόμα της όσο και να προσπαθούσε να παραμείνει ψύχραιμη.
«Μάλλον έχουν αρχίσει να μπαίνουν νερά στο κτίριο» είπε ο Ντόντο κοιτάζοντας διερευνητικά το πάτωμα γύρω από τις γαλότσες του κι έπειτα τον χώρο γύρω του.
Η Λουκία τα χρειάστηκε. Χίλιες δυο σκέψεις πέρασαν από το μυαλό της. κι όλες κατέληγαν σε μία. Την ήδη γνωστή. Πώς θα τα κατάφερνε τώρα; Μόνη της;
Λίγα μόλις δευτερόλεπτα μετά ένιωσε ένα άγγιγμα στο χέρι της. Κι έπειτα μικρά δάχτυλα να προσπαθούν να πλεχτούν με τα δικά της.
«Έλα. Μην ανησυχείς. Πάμε. Θα σε οδηγήσω εγώ».
Η φωνή του Ντόντο ακούστηκε φοβερά αποφασιστική κι η Λου ένιωσε μια μεγάλη ανακούφιση που την έκανε και την ίδια ν’ απορήσει. Έγνεψε καταφατικά. Δεν είχε κι άλλη επιλογή. Κι έτσι, τσαλαβουτώντας μέσα στα νερά που πλέον είχαν φτάσει στους αστραγάλους της, αφέθηκε να ακολουθεί τον εννιάχρονο Ντόντο, ανάμεσα σε πανικόβλητους ανθρώπους, φωνές, ακόμη και τσιριές, μέσα από τους γεμάτους νερά διαδρόμους.
Απόσπασμα από το βιβλίο

Δεν γράφει η Αγγελική, κεντάει βελονιά βελονιά.
Άλκη Ζέη