Σκοτεινό νερό

Έγραψαν

«…Tο έργο του Πουλιέζε εντυπωσιάζει με την ορμητική μουσικότητα, ένα είδος Freejazz που αναστάτωσε αλλά και συνεπήρε τον λογοτεχνικό κόσμο της Ιταλίας».
Ulrich van Loyen, Süddeutsche Zeitung 4.2.2020

Ζωή Καραμήτρου, Πόλη υποταγμένη στους ρυθμούς μιας φοβερής βροχής, “Η Καθημερινή, Τέχνες και Γράμματα”, 24.12.2021

Για τους ανθρώπους που περιγράφει ο Πουλιέζε, για τους Ναπολιτάνους που βρίσκονται σε αναμονή, γίνονται πολλές, αρκετές ώστε να αλλάξουν τη ρότα της ζωής τους. Γιατί αυτή η αναμονή κάποιου καθαρτήριου γεγονότος που όμως δεν έρχεται, δεν έχει μέσα της ελπίδα και προσμονή για κάτι καλύτερο, έχει θλίψη και εξουθένωση, είναι μια αρρώστια, ένας πνιγμός που δεν σε αφήνει να ανασάνεις. Δεν πεθαίνεις, όχι, μα και δεν συνεχίζεις να ζεις, οπωσδήποτε δεν θα ζεις όπως ζούσες, αλλάζεις, αναθεωρείς, ξανασκέφτεσαι κι αποφασίζεις όσα ήταν σκέψεις, επιθυμίες, αναβολές.


Κώστας Αθανασίου, Δυσοίωνα νερά, δυσοίωνα προαισθήματα, “Η Εποχή”, 07.02.2021

Δεν είναι η πρώτη ή η μοναδική φορά που η αλληγορία της πλημμύρας χρησιμοποιείται στη λογοτεχνία. Ωστόσο, αυτό που έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον στο βιβλίο του Πουλιέζε είναι ο τρόπος που δομείται η ιστορία του, η σύνθεση των επιμέρους ιστοριών, σε συνδυασμό με τη γλώσσα και το ύφος του, τον μακροπερίοδο λόγο, το πυκνό κείμενο.


Βασίλης Τσεκούρας, Περιμένοντας ν‘αλλάξει η ζωή μας, “Amna.gr”, 05.12.2020

Ως γνώστης λόγω επαγγέλματος, ο δημοσιογράφος Πουλιέζε οπλίζει την πένα του με καυστική σάτιρα για να περιγράψει συσκέψεις επί συσκέψεων, συνεννοήσεις, συντονισμούς ενεργειών.


Άγης Αθανασιάδης, Σκοτεινό νερό, “Librofilo.blogspot.com”, 21.11.2020

Η μεταφορική και αλληγορική διάσταση του βιβλίου, είναι εμφανής από τις πρώτες του σελίδες. Ο Πουλιέζε χρησιμοποιεί τον μαγικό ρεαλισμό, με συγκρατημένο τρόπο, περισσότερο για να δώσει έμφαση στην αναμονή ενός γεγονότος μεγαλύτερου από αυτό που μπορεί να συλλάβει ανθρώπου νους, προσδίδοντας έναν ελεγειακό τόνο και μια λυρικότητα σε ένα μεταφυσικό πλαίσιο.


Βιβί Γεωργαντοπούλου, Σκοτεινό νερό, “Λέσχη ανάγνωσης του Degas”, 08.11.2020

Η ατμόσφαιρα είναι σκοτεινή, μυστηριώδης και εξαιρετικά πειστική και ο αναγνώστης παραμένει εντός της μέχρι τέλους,νιώθει ότι βρίσκεται εκεί,στην βουτηγμένη στα νερά Νάπολη του 1969,ότι βυθίζεται στην νοσηρότητά της ακόμα κι όταν ο Πουλιέζε τον επαναφέρει στην αναγνωστική του πραγματικότητα καθώς σμιλεύει το κείμενο με την εναλλαγή των συναισθημάτων της τοπικής κοινωνίας:η θυμηδία για τα πραγμένα της δημοτικής αρχής διαδέχεται την αγωνία τους για τις πνιγμένες φωνές κι αυτή με τη σειρά της δίνει την αφηγηματική σκυτάλη στην ελπίδα ότι θα ξαναβγεί ο λαμπρός ναπολιτάνικος ήλιος τους και ούτω καθεξής.Όσο για την έκδηλη θεατρικότητα του κειμένου του Πουλιέζε(ο οποίος αγαπούσε το θέατρο και είχε δηλώσει ότι θα ήθελε να ασχοληθεί μ΄αυτό) είναι ακριβώς ό,τι δίνει το πολύ ιδιαίτερο ύφος σε όλη την ιστορία καθιστώντας την και διαχρονική.


Μιχάλης Μοδινός, Το χρονικό ενος κατακλυσμου, “Τα Νέα, Βιβλιοδρόμιο”, 14.08.2020

[…] ένα τέτοιο ποιοτικό βιβλίο, με τα αλληγορικά προμηνύματα του επερχόμενου τέλους και τις υπαρξιακές, ανθρωπολογικού τύπου αναζητήσεις του, έχει προφανή θέση στη σύγχρονη λογοτεχνική Ευρώπη.


Νίκος Μπακουνάκης, Malacqua, “Tο Βήμα”, 09.08.2020

Η γοητεία της αφήγησης ενισχύεται από τα ονόματα που παρελαύνουν σαν μελοδραματικοί ήρωες: Βιτσέντσο Μιρασιότο, […] Καρμέλα Ντι Τζενάρο, […] Σάρα Τσιπριάνι, Σαλβατόρε Πικότσι, Μαρία Ντε Τζοβάνι, Πασκουάλε Ντε Κρεσέντο…


Claro, Le Monde, 30.11.2018

[…] ένα κείμενο με απαράμιλλο ρυθμό […] Η πρόζα του Πουλιέζε, με αδιάκοπους κλυδωνισμούς, μεταχειρίζεται όλα τα μέσα για να αποτυπώσει την ατμόσφαιρα όπου τα πάντα έχουν βουλιάξει στο νερό και οι χαρακτήρες εμφανίζονται παραδομένοι στον εαυτό τους και τους δαίμονές τους. […] ξεχωρίζει ιδιαιτέρως [σ.σ.: ο Πουλιέζε] διευθύνοντας το αφηγηματικό του μπαλέτο, προσκαλώντας τον αναγνώστη χωρίς προειδοποίηση στην υποκειμενικότητα μιας σειράς χαρακτήρων. Αυτές τις τέσσερις μέρες βροχής ο Πουλιέζε τις υφαίνει πυκνά, είναι στην πραγματικότητα το ίδιο το υλικό, μυστηριακό και μελωδικό, ενός μυθιστορήματος το οποίο απορρέει αβίαστα από την εικόνα μιας πόλης που την πολιορκεί το νερό, όπως κάποτε η πανούκλα το Οράν, και χύνεται μέσα στην πορώδη εσωτερικότητα των χαρακτήρων που νιώθουν πως τίποτε πια δε θα είναι όπως πριν.


Maxim Simonienko, ActuaLitté, 07.12.2018

[…] η βροχή. Ναι, ας μιλήσουμε γι’ αυτήν τη βροχή. Μια θρηνωδία που επαναλαμβάνεται, επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά. Μοιάζει να βρίσκεται παντού και συνάμα πουθενά. Μια διάχυτη συναισθησία που προκύπτει από το στυλ του Πουλιέζε, το οποίο συνδυάζει την ποιητικότητα και την επανάληψη με τον τρόπο ενός ρεφρέν.


Από την ιστοσελίδα της γαλλικής έκδοσης (éditions do)

«Το Σκοτεινό νερό είναι ένα βιβλίο με νόημα, ορμή και εκφραστικότητα […] Παραπέμπει σαφώς στο χορωδιακό μυθιστόρημα της Ματίλντε Σεράο».
Italo Calvino


Anna Aslanyan, Times Literary Supplement, 17.11.2017

[…] Aν ο Αντρεόλι μπορεί να παρομοιαστεί με κάποιον, αυτός είναι ο πρωταγωνιστής στο διήγημα του Ίταλο Καλβίνο «Σύννεφο καπνού». Αμφότεροι προσπαθούν να κατανοήσουν τον κόσμο γύρω τους, αμφότεροι συνειδητοποιούν πως καμιά ειδησεογραφία δεν μπορεί να τον περιγράψει, αμφότεροι καταλήγουν να βιώσουν μια αποκάλυψη. Η ατμόσφαιρα της πλημμύρας προκύπτει από ένα ρεύμα συνείδησης που κυλάει ανεμπόδιστα, με ένταση που αυξάνεται και μειώνεται εκ περιτροπής. […] Η μονότονη βροχή ακούγεται μέσα από ρυθμικές επαναλήψεις […], ενώ οι εξάρσεις της γραφειοκρατικής αργκό λειτουργούν αντιστικτικά στις ποιητικές, ρυθμικά επαναλαμβανόμενες φράσεις.


Peter Mitchell, Asymptote

[…] Αν αυτό το είδος μαγικού ρεαλισμού είναι οικείο χάρη στον κραταιό μεταμοντερνισμό της εποχής –ο Ίταλο Καλβίνο υποστήριξε το έργο και προώθησε την έκδοσή του– διαφεύγει τον κίνδυνο της αφέλειας με την επίμονη προσκόλληση στο τοπικό. Ο Πουλιέζε γράφει εδώ ξεκάθαρα για την πόλη του, με σφοδρή, ανελέητη αγάπη. Οι κάτοικοι της Νάπολης θα μπορούσαν να είναι οι Δουβλινέζοι του Joyce μέσα στην παράλυση και την απόγνωση, την παγερή αδιαφορία τους για όσα συμβαίνουν και την ελάχιστη λαχτάρα τους προς αυτό που έρχεται για να αποκαλύψει τα πάντα.


Catherine Taylor, New Statesman, 15.01.2018

[…] Δεν είναι δύσκολο να αντιληφθεί κάποιος γιατί αυτό το μικρό, έντονα υπαινικτικό έργο για πλημμύρες και οιωνούς ταίριαζε σε έναν παραμυθά όπως τον Καλβίνο. Ο Πουλιέζε παίρνει ένα οιονεί αποκαλυπτικό γεγονός –ξαφνικές, θανατηφόρες πλημμύρες και αρκετές μέρες παρατεταμένης βροχής στην Νάπολη (ένα πραγματικό συμβάν που έλαβε χώρα το Φθινόπωρο του 1970), μια πόλη που ζει στην πραγματικότητα και τη φαντασία, θαλάσσια και ηφαιστειακή συγχρόνως– και το χρησιμοποιεί, μέσω υπερρεαλιστικών εικόνων και μιας πολυφωνικής «χορωδίας» Ναπολιτάνων, για να περιγράψει την κατάσταση της Ιταλίας στα τέλη της δεκαετίας του 1970.


John Munch, European Literature Network, 12.12.2017

[…] Καθώς ο συνεχής κατακλυσμός των τεσσάρων ημερών διεισδύει βαθύτερα στη ναπολιτάνικη ψυχή, λαμβάνουν χώρα γεγονότα σουρεαλιστικά, παράλογα και ζοφερά. […] Αυτό που περιγράφει ο συγγραφέας –με ένα μείγμα μελαγχολικότητας και βαριεστημένης συμπόνοιας– είναι απλοί άνθρωποι συντετριμμένοι από φαινομενικά κακόβουλες δυνάμεις, τόσο μετεωρολογικές όσο και γραφειοκρατικές. […] Το μεγαλύτερο μέρος του πομπώδους, διαπεραστικού κυνισμού [σ.σ.: του Πουλιέζε] προορίζεται για τα σαθρά παρακλάδια της γραφειοκρατίας η οποία στοχεύει στην προστασία της ιεραρχίας της μάλλον, παρά στη διατήρηση της ασφάλειας των κατοίκων της πόλης.


Ulrich van Loyen, Süddeutsche Zeitung, 04.02.2020

[…] Στο μυθιστόρημά του ο Πουλιέζε σπάει το φράγμα μεταξύ δημοσιογραφίας και λογοτεχνίας, μεταξύ συγκεχυμένων αντρικών φαντασιώσεων και φιλοσοφικών υποθέσεων σε μορφή μονολόγου. […] Ο Πουλιέζε έγινε θρύλος, η μορφή του ταυτίστηκε με τον συγγραφέα-δημοσιογράφο, γιατί μέχρι τότε στη λογοτεχνία της νότιας Ιταλίας ελάχιστοι είχαν τόσο ρητά ξεπεράσει τα όρια, αναδεικνύοντάς τα την ίδια στιγμή. […] Όσο πολυφωνική είναι η ροπή του έργου, άλλο τόσο ακριβείς είναι οι αφηγηματικές βινιέτες. Η βροχή σπρώχνει τους ανθρώπους πίσω στον εαυτό τους και τελικά σε ένα είδος ντελίριου. […] Στο πρωτότυπο η γλώσσα εντυπωσιάζει με την ορμητική μουσικότητα, ένα είδος Freejazz που αναστάτωσε αλλά και συνεπήρε τον λογοτεχνικό κόσμο της Ιταλίας. […] Μετά από αυτό το κλασικό έργο ο Πουλιέζε, ο Σάλιντζερ του ιταλικού Νότου, δε θέλησε να γράψει άλλο βιβλίο.


Dorothea Dieckmann, Κρατική ραδιοφωνία – Deutschlandfunk, 19.01.2020

[..] Από μια χορωδία που συγκροτούν οι κάτοικοι της πόλης ξεχωρίζει η φωνή του Κάρλο Αντρεόλι, δημοσιογράφου όπως ο ίδιος ο συγγραφέας. Ένας ευέλικτος αφηγητής που υψώνεται πάνω από την οχλοβοή. Άλλοτε μιλάει ως ένας από τους πληγέντες, άλλοτε πάλι ως συμβατικός χρονικογράφος. Όταν εισάγει κάποιον από τους πολλούς χαρακτήρες που κατοικούν στην πόλη και στο βιβλίο, μπαίνει στη θέση του, κάτι που ενίοτε δεν τον εμποδίζει να του απευθύνεται κατά πρόσωπο. […] Με κακεντρεχή ευχαρίστηση ο Πουλιέζε περιγράφει τον εκνευρισμό που πλήττει την πόλη […] την αμηχανία της πολιτείας και των οργάνων της τάξης. […] Ο Πουλιέζε είχε σχολιάσει ότι η τελική σκηνή στηρίζεται στην αρχή του «Οδυσσέα». Ενώ ζούσε ακόμη, ο δοκιμιογράφος και κριτικός Τζουζέππε Πέσε είχε εντοπίσει και άλλες συγγένειες, όπως με τους σπουδαίους σύγχρονούς του Κάρλο Εμίλιο Γκάντα και Άννα-Μαρία Ορτέζε, οι οποίοι μετέτρεψαν την παραδοσιακή μυθιστορηματική φόρμα σε είδος παρωδιακό ή φανταστικό.


Klaus Ungerer, der Freitag, 04.09.2019

Ήδη στον τίτλο φυσάει ο άνεμος της απελευθέρωσης από πλοκή, δάκρυα κι ιδρώτα, που επάνω τους γλιστράμε μέσα στα καλοστημένα σκηνικά των σημερινών μυθιστορημάτων. […] Το Σκοτεινό νερό, περισσότερο από τον τρεμάμενο παλμό ενός ποιήματος, είναι μια διάθεση, μια στιγμή, που θα μπορούσε να συλληφθεί και να εξεταστεί με δεξιοτεχνία. Είναι μια σιωπή, με τον συγγραφέα να αφουγκράζεται μεμονωμένους ανθρώπους, οι οποίοι αναδύονται κι έπειτα χάνονται, να αφουγκράζεται την γκρίζα θλίψη και μακρινές κραυγές ανείπωτης απόγνωσης. Είναι τρίκλισμα σε έναν κόσμο που παραπαίει.