Οι ιδιοτροπίες της Μαριάννας

Περιγραφή

“Στο γνωστό θεατρικό έργο «Οι Ιδιοτροπίες της Μαριάννας» («Les Caprices de Marianne», που εκδόθηκε για πρώτη φορά το 1833), ο Alfred de Musset καταγράφει, με ανάλαφρο, θα λέγαμε, τρόπο, τις προθέσεις των προσώπων της αναφοράς, που συνθέτουν έναν συγκεκριμένο μικρόκοσμο. Έτσι, η Σιούτα, για παράδειγμα, διατίθεται ξεκάθαρα απέναντι στην Μαριάννα και τον ερωτευμένο με την Μαριάννα, Σέλιο. Δρώμενο της Σιούτα είναι το «προξενιό» και η σχετική προσέγγιση των δύο προσώπων, μέχρι την στιγμή που η Μαριάννα αναδεικνύεται αυστηρά σε αντιτιθέμενο πρώτης γραμμής απέναντι στα σχέδια της Σιούτα. Άλλωστε, ο κοινωνικός ρόλος της Σιούτα έχει προκαθοριστεί από τις απαρχές της κωμωδίας, ως είδους δια του οποίου κατοχυρώνεται η ταυτότητα του διαμεσολαβητή σε ερωτικές υποθέσεις με φόντο τους στόχους του εκμαυλισμού και της ηθικής καθοδήγησης, με άμεσο σκοπό την προώθηση της χαλαρότητας και της εξωσυζυγικής ηδονής. Σε τελευταία ανάλυση, η Σιούτα εδραιώνει τον κοινωνικό της ρόλο σε πλαίσιο που προάγει την ανοχή και την συνήθεια οι οποίες απορρέουν από την διαρκή παρουσία επίδοξων εραστών, κακομαθημένων οπαδών του Επίκουρου. Εν τοιαύτη περιπτώσει, ο Σέλιο αποτελεί χαρακτηριστικό δείγμα «εραστή», ωθούμενου από αγνό καταλυτικό πάθος. Ως ερωτικός λόγος, ο έρωτας του Σέλιο εκφράζεται δηλωτικά και συνδηλωτικά αποφεύγοντας το θολό τοπίο των υπαινιγμών και της υποδήλωσης. Το αυτό συμβαίνει με όλα σχεδόν τα πρόσωπα της πλοκής, με σημαντική εξαίρεση τον Οκτάβιο, ο οποίος εμφανίζεται αρχικά κυνικός, στη συνέχεια οδηγείται στον ποιητικό – ρομαντικό και συνδηλωτικό λόγο για να καταλήξει στην γλωσσική πληρότητα της αποκάλυψης μπροστά στον τάφο του φίλου του Σέλιο.”

Απόσπασμα από την κριτική του Νεκτάριου – Γεώργιου Κωνσταντινίδη (διδάκτωρ του Πανεπιστημίου Αθηνών, κριτικός και μεταφραστής θεάτρου).