Αναζητώντας τον χαμένο χρόνο VΙ

Περιγραφή

«Πιθανότατα η Ζιλμπέρτ να μην έφτανε τόσο πολύ στα άκρα παρά μόνο όταν υπαινισσόταν πως ήταν ο φυσικός γόνος κάποιας σημαίνουσας προσωπικότητας˙ ωστόσο, συχνότερα απέφευγε να επισημάνει την καταγωγή της. Ίσως να της ήταν απλώς δυσάρεστο να την ομολογήσει, οπότε προτιμούσε να γίνει γνωστή από κάποιους άλλους […] Όσο άσχημα κι αν ένιωθε ορισμένες στιγμές που σκεφτόταν τους γονείς της επειδή είχε υιοθετήσει μια τέτοια στάση απέναντι στη ζωή, πρέπει δυστυχώς να υποθέσουμε πως δεν ήταν διόλου απίθανο να είχε δανειστεί τα στοιχεία αυτής της στάσης από αυτούς, καθώς δεν πλάθουμε τον εαυτό μας ολομόναχοι. Όμως, σε μια ορισμένη δόση φιλαυτίας που υπάρχει στη μητέρα, μια διαφορετική εγωπάθεια, η οποία λανθάνει στην οικογένεια του πατέρα, έρχεται να προσμετρηθεί κάτι που πλάθει ένα καινούργιο γένος εγωπάθειας, απείρως πιο ισχυρό και απειλητικό. Και από τότε που φτιάχτηκε ο κόσμος, από τότε που οικογένειες με ένα τέτοιο ψεγάδι συγγενεύουν, παράγεται μια ιδιαίτερα συνεκτική όπως και απωθητική ποικιλία στο παιδί. Την ίδια στιγμή, οι συσσωρευμένες εγωπάθειες αποκτούν τέτοια ισχύ που θα μπορούσαν να αφανίσουν ολόκληρη την ανθρωπότητα, αν απ’αυτό το ίδιο το κακό δεν αναπηδούσαν κάποιοι φυσικοί περιορισμοί ικανοί να το επαναφέρουν στην αρχική δοσολογία […] Ανά διαστήματα αναδύεται κάποιο προσόν, το οποίο, καθώς συνδέεται με αυτή την εγωπάθεια, συνθέτει μια καινούργια και ανιδιοτελή δύναμη. Οι συνδυασμοί στη βάση των οποίων η ηθική χημεία καθηλώνει και εξουδετερώνει τα στοιχεία που έχουν γίνει πολύ απειλητικά είναι άπειροι, και είναι σε θέση να προσδώσουν ερεθιστική ποικιλομορφία στην ιστορία των οικογενειών. Άλλωστε, αυτού του είδους οι συσσωρευμένες εγωπάθειες συνυπάρχουν με κάποιο αξιολάτρευτο προσόν, επίσης κληρονομημένο από τους γονείς˙ και το προσόν αυτό παρεμβάλλεται μια ορισμένη στιγμή σαν ιντερμέδιο, το οποίο υποδύεται τον συγκινητικό του ρόλο με απόλυτη ειλικρίνεια.»